de Elite Series
Het geluid kwam van de klok van Torre dell'Orologio die sloeg. Hij wees zes uur in de ochtend aan en maakte het gezoem in mijn oren nog erger. In een wazige roes en halfdronken toestand liep ik met verward haar, uitgelopen make-up, in mijn lange zwarte mantel en mijn zwarte Louboutin pumps over het San Marcoplein in Venetië.
Het plein was uitgestorven, maar de gondels in de verte klotsten op het onstuimig water heen en weer tegen de kade aan. Aan de lucht te zien was er regen op komst. Ik liep verder van het plein af, richting het restaurant waar we gisteravond met de groep hadden gegeten en stak de brug over.
Voor me had ik de boetiek van Louis Vuitton in het zicht en het was donker, de hele winkelstraat was donker en leeg, ik bevond me in een lege spookstad.
En opeens realiseerde me dat het zondag was.
Toen ik een stap verder wilde zetten en de trap van de brug wou aflopen, ving Bill me op in zijn armen. Ik keek in zijn mooie grijze ogen en zei:
"Hoi patser, leuk je te zien!" Hij schudde me heen en weer en riep herhaaldelijk:
"Mara! Word wakker, wat is er gebeurd?"
Daarna ik sloot mijn ogen en ik werd wakker in het ziekenhuis met Fabbio, Bill, Andreas, Eric, Ann en Karen naast me. Van Carmen, Bas en Lorena ontbrak elk spoor.
Tijdens het opruimen herinnerde ik me dat ik een aantal jeugdfoto's van mijn broer en zus mee wilde nemen.
Skypen konden we elke dag, maar onze jeugdfoto's waren mijn meest waardevolle bezit, zoals het hebben van een heel lieve broer en zus.
Dus ik opende de allerlaatste la van het dressoir waar mijn moeder haar dure porselein en foto's bewaarde. Haar porselein lag daar stof te verzamelen, maar onze foto's waren netjes opgeruimd in een mooi doosje. Ik opende het doosje en nam een aantal foto's waar wij met zijn drieën op stonden.
Toen viel mijn oog op een heel vreemd boek. Alle bladeren waren geel, sommige eruit gescheurd, en toen ik het oppakte vielen daaruit drie nog gesloten brieven in envelop, en een huissleutel. Alle drie waren geadresseerd aan mijn moeder. Ik opende het boek en op de eerste bladzijde stond een datum van dertig jaar terug. Uit nieuwsgierigheid nam ik het allemaal mee naar mijn kamer.
Ik bladerde verder en de zin die mij erg opviel was: Ze zeggen dat bloed is dikker dan water, maar soms zijn je dodelijkste vijanden je naaste familieleden.
Dat was reden genoeg om verder met veel interesse de inhoud van dit boek te gaan lezen. In een paar uur de tijd was ik haast door het boek heen, maar ik kwam op het punt dat er bladzijdes uitgescheurd waren en dat het daardoor onleesbaar was geworden. Ik was verbijsterd over de inhoud....
Het was maar slechts een dagboek...Het was kwestie van tijd dat het gevonden zou worden....En daarmee kwamen alle demonen van het verleden weer naar de oppervlakte...
Mara groeit op in het pittoreske Brunate, een stad aan het Como meer. Een aantal vrouwen heeft de handen ineen geslagen en houdt zich met zaken bezig die het dag licht niet kunnen verdragen. Mara komt op een zekere dag achter dat haar moeder lid is van deze maffia club.
Na dit schokkende nieuws, ziet de jonge Mara het als haar taak om te infiltreren zodat ze er achter kan komen waar haast deze sekte-achtige bende zich mee bezig houdt.
De club lijkt meer grip op haar te krijgen dan ze eigenlijk wil.
In haar zoektocht valt ze op de charmes niet van een maar twee jongens. Zij zetten haar leven op zijn kop.
Zal Mara haar taak kunnen volbrengen? Of kiest zij voor de liefde?
